Wysłannik RMF FM do Wenezueli: "Caracas huczy od doniesień, że Maduro przygotowuje ucieczkę"

"’Nigdy nie widzieliśmy na ulicach miasta tylu ludzi’ - tak o wczorajszej manifestacji mówią mieszkańcy Caracas. Tłum rzeczywiście robił wrażenie, protestujących było widać i słychać niemal wszędzie.

‘Jesteśmy Wenezuelczykami, chcemy wolności i wolnych wyborów’ - to słowa jednej z piosenek, które były śpiewane. ‘Tym razem nam się uda’ - to już  hasło, które protestujący mieli ze sobą na transparentach.

Juan Guaido - lider opozycji i przewodniczący parlamentu, który 23 stycznia ogłosił się tymczasowym prezydentem Wenezueli - jest tu traktowany jak narodowy bohater, ludzie czekają na każde jego wystąpienie. Pozytywnie oceniają choćby to, że wczoraj najpierw był w tłumie protestujących - dopiero później wszedł na scenę. A z niej kolejny raz apelował do żołnierzy, by sprzeciwili się reżimowi. Za to oferuje im amnestię.

Często jednak słyszę, że Wenezuelczycy domagają się wymierzenia sprawiedliwości i nie wszystkim pomysł amnestii się podoba".

"Nie możemy dłużej czekać, liczymy na przełom w ciągu najbliższych dni" - mówią mi bardzo często mieszkańcy Caracas i podkreślają, że jeszcze nigdy nie byli tak blisko demokratycznych przemian w ich kraju.

Choć jeszcze nie mogą mówić o pełnym sukcesie, to nadzieja jest w nich bardzo duża.

Ludzie uważnie przyglądają się działaniom policjantów, otwarcie i głośno krytykują reżim, na ulicach krzyczą: ‘Nicolas Maduro to uzurpator’.

Przelot policyjnego śmigłowca nad głowami protestujących, tuż obok sceny, z której przemawiali liderzy opozycji, został wczoraj potraktowany jako prowokacja. To rozwścieczyło ludzi.

Potężne zaangażowanie w protesty widać m.in. wśród studentów, którzy odgrywają w nich bardzo ważną rolę. Często przygotowują rymowane okrzyki, mobilizują tłum.

Ale na ulicach widać też ludzi starszych czy tych najbiedniejszych, najbardziej wykluczonych, których nie stać na leki i jedzenie".

"Mieszkańcy Caracas często przesyłają sobie zdjęcia, na których widać morze protestujących, ulice wypełnione po horyzont. Ale ważne jest dla nich również to, że tysiące ludzi manifestowały także w innych, mniejszych miastach.

‘Będziemy protestowali, dopóki reżim się nie podda, dopóki nie będziemy mieli gwarancji wolnych wyborów’ - mówią.

Miasto huczy od nieoficjalnych informacji, że Nicolas Maduro już poszukuje schronienia w innym kraju i choć będzie jeszcze próbował się bronić, to przygotowuje ucieczkę.

Poinformował o tym jeden z jego byłych współpracowników.

Ludzie mają nadzieję, że ten scenariusz się spełni - i to szybko.

Tym bardziej, że w internecie pojawiają się kolejne nagrania oficerów, którzy przechodzą na stronę tymczasowego prezydenta Juana Guaido. Wciąż jednak nie jest to większość z nich".

"Protestujący mają świadomość, że wychodząc na ulice, mogą zostać brutalnie zaatakowani - m.in. przez policję czy służby specjalne - dlatego na demonstracje wielu ludzi zabiera ze sobą kaski i maski przeciwgazowe.

Zagrożeniem są dla nich również prorządowe uzbrojone bojówki Zjednoczonej Partii Socjalistycznej, nazywane tu 'colectivos'.

Jak sam widziałem, ich członkowie przemierzają miasto na motocyklach, robiąc bardzo duży hałas - tylko po to, żeby wywołać strach. Łatwo ich poznać, z dużej odległości: twarze często zasłaniają czarnymi kominiarkami, mają przy sobie broń i zdjęcia, na których widnieje Nicolas Maduro.

Ich przejazd obserwowałem w środku dnia zza szyby samochodu - i muszę przyznać, że będąc w ich pobliżu, trudno czuć się bezpiecznie.

Podobnie zresztą jak w innych sytuacjach, bo Caracas to jedno z najniebezpieczniejszych miast na świecie".

"W mieście trudno spotkać turystów, bo to jedno z najniebezpieczniejszych miejsc na świecie. Nawet część mieszkańców Caracas nie pojawia się w niektórych dzielnicach. Na ulicach można spotkać ludzi, którzy ze względów bezpieczeństwa mają przy sobie broń.

Przez potężny kryzys ludzie regularnie tracili nadzieję, musieli zamykać swoje biznesy.

Miejsca, które - jak słyszę - jeszcze kilkanaście miesięcy temu tętniły życiem, teraz zamieniły się w opuszczone budynki, które często zostały przejęte przez gangi.

Widziałem kilka restauracji z wybitymi szybami, które z daleka odstraszają.

Ludzie, szukający jedzenia w śmietnikach, to tutaj dość częsty widok."

"Pałac Miraflores, w którym mieszka Nicolas Maduro, jest pilnie strzeżony od każdej ze stron. Widać tu po zęby uzbrojonych żołnierzy, druty kolczaste, nie można się tu zbliżać, a robienie zdjęć - przez obcokrajowców może grozić zatrzymaniem.

W pobliżu budynku często można spotkać colectivos - uzbrojone bojówki, które za wszelką cenę są w stanie bronić reżimu. W mediach pojawiły się relacje, że członkowie tej grupy w ostatnich dniach napadali na mieszkańców najbiedniejszych dzielnic, którzy brali udział w protestach. A nawet dokonywali egzekucji pod osłoną nocy, strzelając w głowę. 

Ci najbiedniejsi, mieszkają w slumsach. To rozpadające się budynki, które wyglądają jak konstrukcja z cegieł, która w każdej chwili może się zawalić.

Slumsy to najniebezpieczniejsza dzielnica - w i tak - najniebezpieczniejszym mieście na świecie".

"W centrum miasta widziałem pojedyncze happeningi tych, którzy wciąż uważają, że to Nicolas Maduro jest legalnym prezydentem Wenezueli. W sumie kilkadziesiąt osób maszerowało ulicami, śpiewają piosenki, w których albo uderzają w opozycję, albo Stany Zjednoczone.

W żaden sposób nie można tego porównać z wczorajszymi potężnymi manifestacjami w całym kraju. Tam okrzyki wprawiły miasto w drganie. Obecność Juana Guaido wszędzie budzi euforię. Mimo że przez liczbę ostatnich wystąpień tymczasowy prezydent traci chwilami głos.

Wielu mieszkańców Caracas twierdzi, że ci, którzy wspierają rząd i wychodzą na ulicę, żeby to demonstrować, są opłacani. Choć byłby to tylko dowód słabości reżimu, który nie jest w stanie zmobilizować nawet kilku tysięcy zwolenników. Kolejne propozycje Maduro budzą śmiech wśród wielu osób, choćby jego pomysł, żeby przyspieszyć wybory, ale nie prezydenckie, a parlamentarne".

"Około 7 dolarów - tyle wynosi minimalne miesięczne wynagrodzenie w Wenezueli.

Czyli nieco ponad 25 złotych, żeby przeżyć cały miesiąc.

Odwiedziłem kilka tutejszych sklepów, by sprawdzić, co można za to kupić.

4 dolary - tyle kosztują dwie rolki szarego papieru toaletowego, który w tej chwili jest tu dobrem luksusowym. 2,5 dolara trzeba zapłacić za pięć małych plastrów żółtego sera, niemal tyle samo za 200 gramów kawy. 8 dolarów kosztuje z kolei najmniejsze mleko w proszku dla dzieci - osiem, czyli więcej, niż wynosi najniższa miesięczna wypłata. Duży pojemnik lodów dla całej rodziny to ogromny rarytas - za 21,5 dolara.

'Nic nie można kupić. Prawie nic, bardzo mało' - powiedziała mi mieszkanka Caracas spotkana podczas zakupów".