Gdyby żył miałby sto lat. Dziś urodziny Tadeusza Zawadzkiego "Zośki", bohatera "Kamieni na Szaniec"

Pamiętał, co komu może zrobić przyjemność, i zawsze starał się to uczynić. Wcześnie odczuwał troski życiowe otoczenia. [...] W chorobie, w trudnych sytuacjach podczas wojny był nieocenioną pomocą"

- wspominał syna pod koniec 1943 r. Józef Zawadzki ("Bohaterowie Kamieni na szaniec w świetle dokumentów", oprac. T. Strzembosz).

Szkoła legenda. Wzorowa, wzorcowa, eksperymentalna (...)Dobrany zespół pedagogów, najwybitniejszych z wybitnych. Wybrany zestaw uczniów, najlepszych z najlepszych

- oceniła Barbara Wachowicz w książce "Rudy Alek i Zośka, gawęda o bohaterach "Kamieni na szaniec".

Zawsze raczej byłem sam. W szkole nie miałem kolegów, bliskich przyjaciół, przyjaźniłem się z wieloma, lecz właściwie z żadnym do końca szkoły nie związałem się silnymi więzami koleżeństwa. Swój czas wolny spędzałem przeważnie sam lub z rodziną, w której czułem się najlepiej

- tak o sobie pisał w pamiętniku Tadeusz Zawadzki „Zośka”.

Tadeusz potrafił robić wszystko. Jeśli czegoś nie umiał, to się uczył. Matka, którą uwielbiał, a której niestety nie poznałam, zmarła, zanim zaczęłam bywać w domu Zawadzkich. Nauczyła go gotować i piec doskonałe ciasta. Miał słabość do słodyczy. Pamiętam, że w Zalesiu specjalną maszynką kręcił lody

- czytamy w książce Doroty Majewskiej i Aleksandry Prykowskiej-Malec pt. "Zośka. Moja wielka miłość. Wspomnienia Hali Glińskiej"

"Zośka" dopiął swego, inicjując przy okazji nową strategię działań AK. "Do akcji pod Arsenałem udało się doprowadzić głównie dzięki determinacji Tadeusza Zawadzkiego "Zośki" oraz Stanisława Broniewskiego "Orszy". Jej przeprowadzenie uświadomiło Armii Krajowej możliwość skutecznej walki z Niemcami również w taki sposób

- przypomniał historyk prof. Marek Wierzbicki.

Tylko siłą woli wymuszał na sobie załatwianie bieżących spraw organizacji i życia codziennego. Z rana leżał długo bezmyślnie wpatrzony w sufit. Spóźniał się na spotkania. Chodził zaniedbany

- wspominał Kamiński.

Tadeusz bardzo ciężko znosił śmierć swych przyjaciół i to nie tylko ze względu na ból, jaki mu sprawiła ich strata; ciążyło mu, że oni zginęli, a on żyje. (...) Dojrzewało w nim przekonanie, że zginąć musi, mimo wyjątkowego, jakby się zdawało, szczęścia

- wspominał prof. Zawadzki.

Gdy uszczęśliwieni przyjaciele, ściskając go i klepiąc po ramieniu, wypytywali o wrażenia i przeżycia więzienne, powiedział: - Zrobiłem odkrycie, że na świecie prócz konspiratorów istnieją także ich matki, ojcowie, siostry i żony. Nie bardzo jestem pewien, kogo opiewać musi pieśń gminna: konspiratora, przystrojonego we wspaniałe szaty bohaterstwa, czy wylękłą matkę, co wieczór przeżywającą na nowo męki czekania... Po swej przygodzie aresztanckiej Zośka starał się okazywać jak najwięcej serdeczności ojcu i siostrze, częściej i dłużej przebywać w domu

- napisał Kamiński.

Ogolony na zero unikał spotkania ze mną. Dopiero kiedy wyrósł mu na głowie jeżyk, umówiliśmy się w moich stronach pod Warszawą. Przez jakiś czas przebywałam z matką w Świdrze. Lubiłam fotografować i chciałam go uwiecznić w nowej odsłonie. Pozwolił mi na to dopiero, kiedy włosy gęsto pokryły mu głowę

- podkreślała Hala Glińska.

Wpadam przez bramę do wnętrza ogrodzenia wraz z Andrzejem, tuż za "Zośką" wskakującym właśnie na ganek. Nagle w lewym oknie spostrzegam krótki błysk. "Zośka" przez chwilę nieruchomieje, potem przegina się do tyłu i wali na ziemię

- opisał ten moment Jan Więckowski "Drogosław".

Jak dobiegłem do niego, stwierdziłem tylko rozległą ranę u dołu klatki piersiowej w okolicy serca z ogromną raną wylotową w okolicy nerki prawej. W tej sytuacji stwierdziłem, że wszelka moja pomoc jest daremna. Był już konający i za chwilę na moich rękach zmarł

- wspominał Zygmunt Kujawski "Brom", lekarz zabezpieczający akcję od strony medycznej.

To miał być batalion Zośka. To miał być Zośka ustokrotniony. On miał żyć w kolegach, a oni się mieli stawać na jego wzór... I tak się stało. To po śmierci wielkie świadectwo!

- mówił, odsłaniając 28 października 1981 r. na Politechnice Warszawskiej tablicę poświęconą Tadeuszowi Zawadzkiemu Stanisław Broniewski "Orsza".