Pod Paryżem znaleziono szczątki wymarłego węża, który do tej pory znany był jedynie z Ameryki Północnej. Zdaniem paleontologów z Polski i Szwajcarii, to dowód na to, że Cheilophis periplanetes, czyli krewny współczesnych boa, migrował z Ameryki Północnej do Europy - najpewniej przez Grenlandię.

Zobacz również:

Chodzi o gatunek wymarłego francuskiego boa - Cheilophis periplanetes (co po grecku oznacza "wędrowiec").

Jak informuje paleontolog dr hab. Georgios Georgalis z Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN w Krakowie, wąż ten żył około 50 mln lat temu w okolicach współczesnego Paryża we Francji.

Cheilophis był krewnym współczesnych boa, a jego wygląd byłby stosunkowo podobny. Jego wymiary nie są jeszcze nam znane, ale wiemy, że był to mały wąż, prawdopodobnie długi na około 1 metr, a może nawet i mniej - wyjaśnił badacz PAN.

Okaz z podparyskiego stanowiska Cuis był bardzo podobny do znanych już gatunków, odkrywanych na terenie USA. Istniały jednak istotne różnice w cechach kręgów oraz forma francuska miała znacznie mniejszy rozmiar, co skłoniło mnie do zakwalifikowania materiału jako nowego gatunku - powiedział Georgios Georgalis.

"Wędrowiec" - jak tłumaczy krakowski paleontolog - należy do rodzaju węży Cheilophis, który do tej pory znany był wyłącznie z Ameryki Północnej.

Wychodzi więc na to, że ten wąż migrował z Ameryki Północnej do Europy podczas tzw. paleoceńsko-eoceńskim maksimum termicznego, czyli ok. 56 mln lat temu. Wtedy to w Europie panowała najwyższa i najcieplejsza temperatura od czasów dinozaurów - opowiadał Georgios Georgalis.

Badacze sugerują, że węże migrowały przez Grenlandię, gdzie dzięki umiarkowanemu klimatowi i obniżeniu poziomu mórz powstały korytarze lądowe, umożliwiające dotarcie do ciepłych, tropikalnych środowisk Europy.

Dotąd znaliśmy ten wzorzec migracji u innych grup zwierząt, np. żółwi czy jaszczurek, ale nie u tego węża - wskazał naukowiec.

Publikacja na ten temat ukazała się w naukowym periodyku "Comptes Rendus Palevol". Drugim autorem - obok Georgiosa Georgalisa - jest dr Bastien Mennecart z Muzeum Historii Naturalnej w Bazylei (Szwajcaria). Badania są prowadzone w ramach grantu finansowanego z Narodowego Centrum Nauki.