Od 12 lat czekamy na kolejnego Nobla. Bardzo liczyliśmy na polskiego chemika prof. Krzysztofa Matyjaszewskiego. Niestety. W tym roku Komisja Noblowska wyróżniła badaczy, którzy odkryli zielone, fluorescencyjne białko GFP.
Nazwisko profesora pojawiło się chociażby na liście stworzonej przez sekcję naukową Thomson Reuters, która w ostatnich latach aż 12 razy poprawnie wytypowała laureatów naukowych Nobli (w ubiegłym roku aż pięciu wymienianych w zestawieniu badaczy odebrało nagrodę).
W rozmowie z dziennikarzem RMF FM profesor Matyjaszewski skromie przyznawał, że takie zestawienia i spekulacje to jedynie próba dowartościowania dziedziny, w której pracuje. Oni patrzą na rzeczy, które mają wpływ na to czym zajmują się chemicy, co może mieć zastosowanie, może mieć dla ludzi jakiś pożytek. Jednocześnie zaznaczał, że o nagrodzie nie myśli.
58-letni Krzysztof Matyjaszewski specjalizuje się w technologii polimerów. Zdarza się raz na całe życie coś takiego, że można zrobić coś co się chce. Pomyślałem sobie, że byłoby bardzo dobrze skontrolować rodnikową polimeryzację co się nikomu do tej pory nie zdarzyło - opowiadał Grzegorzowi Jasińskiemu profesor Matyjaszewski.
Polimery stanowią podstawowy składnik tworzyw sztucznych. Odkryta przez prof. Matyjaszewskiego nowa metoda kontrolowanej polimeryzacji rodnikowej z przeniesieniem atomu (ATRP - atom transfer radical polymerization) ma wielkie znaczenie zarówno naukowe, jak też przemysłowe.
Jego pierwsza praca na temat ATRP była cytowana ponad 1000 razy. O technologicznym znaczeniu odkrycia ATRP świadczy uzyskanie przez zespół Laureata 25 patentów amerykańskich i 75 międzynarodowych oraz utworzenie Konsorcjum z ponad trzydziestoma firmami chemicznymi z Europy, Azji i Ameryki, a także sprzedaż licencji i rozpoczęcie w 2002 r. przemysłowej produkcji polimerów metodą ATRP w Japonii i Stanach Zjednoczonych.
Badaniami procesów polimeryzacji zajmował się od ukończenia studiów, najpierw w zespole prof. Stanisława Penczka (jednego z najwybitniejszych chemików polskich okresu powojennego, który był promotorem jego pracy doktorskiej), potem w latach 1984-85 na Uniwersytecie Paryskim i wreszcie od 1985 na Uniwersytecie Carnegie Mellon w Pittsburgu, gdzie od 1993 r. pełni stanowisko full professor, a w latach 1994-1998 był dziekanem Wydziału Chemicznego. W 1998 r. uzyskał prestiżowy tytuł "J.C. Warner Professor of Natural Sciences", który wcześniej należał do laureata Nagrody Nobla, John'a Pople'a.
Jest laureatem wielu nagród, m.in.: Nagrody Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1980), Polskiej Akademii Nauk (1981), National Science Foundation dla młodego naukowca (1989), Carla S. Marvela Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego (1995), Francuskiej Akademii Nauk (1998), Nagrody Humboldta (1999), Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego w dziedzinie inżynierii polimerów (2001), Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego w dziedzinie chemii polimerów - Polymer Chemistry Award (2002), Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego za współpracę w dziedzinie materiałów polimerowych. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu w Gandawie (Belgia).
