Polscy piłkarze na Islandii. Jak wyglądają półprofesjonalne realia w niższych ligach?

Klub RB Keflavik to sportowa nisza, nawet jak na islandzkie warunki. Drużyna awansowała kilka dni temu z 5. do 4. ligi. Plany są jednak ambitne, a w ich realizacji pomagają zawodnicy z naszego kraju. Na przykład pochodzący z Krakowa 20-letni bramkarz Bartosz Matoga. W trakcie sezonu obronił 3 rzuty karne. W 7 z 23 meczów nie dał się pokonać zawodnikom drużyny rywali.

Sezon minął bez większych komplikacji, od początku wskoczyliśmy na fotel lidera i nie przegrywając żadnego meczu dowieźliśmy to do końca. Mamy drużynę znacznie odstającą od poziomu, na którym się znajdujemy i udowodniliśmy to na boisku - mówi Matoga.

Zespół ma więc w planach dalsze pięcie się w górę islandzkiej piłki. W RB Keflavik grają także obrońca Szymon Maszota, środkowy pomocnik Patryk Leżoń czy napastnik Sławomir Jaworski, który w 19 meczach strzelił 16 bramek. 

Różnie układały się ich piłkarskie losy w Polsce. Na Islandii cieszą się grą, ale muszą także pracować. Wszyscy zresztą zatrudnieni są w tej samej firmie i spotkać ich można na lotnisku w Reykjaviku.

Na wyższym poziomie rywalizuje klub Reynir Sandgerdi. Ta ekipa awansowała właśnie z 3. do 2. ligi. Tu w roli środkowego pomocnik występują np. Leonard Zmarzlik. To był jego pierwszy sezon na Islandii.

Zdecydowanie od razu było trzeba przerzucić się na bardziej fizyczną i być może bardziej taktyczną grę niż w Polsce. Jeśli chodzi o ligę, cały sezon był na naprawdę fajnym poziomie, a atutem Reyniru było to, że byliśmy nie do zatrzymania u siebie "w domu". Z czasem dołożyliśmy to samo na wyjazdach i takim sposobem zapewniliśmy sobie mistrzostwo ligi jedną kolejkę przed końcem. Jeśli chodzi o moje poczynania, zebrałem masę doświadczenia dzięki temu, że każdy mecz grałem "od deski do deski", stanowiąc siłę naszej drużyny oraz możliwość grania z zawodnikami, którzy mają duże pojęcie o piłce. Sezon był ciężki, ale również był moim najlepszym sezonem w życiu. Masę doświadczenia, świetni ludzie, super atmosfera w szatni i na trybunach oraz co najważniejsze mistrzostwo 3 ligi islandzkiej - relacjonuje.

Zmarzlik mocno związał się z klubem. Jest zatrudniony przez lokalną gminę i zajmuje się różnymi sprawami na stadionie. Prowadzi treningi z dziećmi, dba o kwestie organizacyjne.

Klubowym kolegą Zmarzlika jest bramkarz Jakub Górski, który też zżył się już z islandzką piłką. Poza boiskiem jest pomocnikiem elektryka.

To oczywiście wszystko sukcesy, którymi pochwalić się można głównie przed znajomymi czy rodziną. Trudno mówić o zawojowaniu piłkarskiego świata gdzieś w niższych islandzkich ligach.

Tutaj naprawdę można czerpać radość z gry w piłkę -  przekonuje Hubert Kotus. Obrońca drużyny KFK Kopavogur właśnie awansował z 4. do 3. ligi. Spośród wymienionych zawodników ma zdecydowanie największe doświadczenie, bo zaliczyła kilka meczów w polskiej 1. czy 2. lidze. Przed poważną kontuzją grał w młodzieżowej reprezentacji Polski m.in. z Bartoszem Bereszyńskim.

Kilka lat temu wpadł na pomysł, by wynieść się z Polski. Gdy przeniósł się do Norwegii, okazało się, że spora grupa polskich piłkarzy szuka na siebie pomysłu. Brakowało im jednak kompetencji, by zorganizować sobie życie poza krajem. I tę lukę postanowił wypełnić Kotus.

Pomysł narodził się sam i chyba najczęściej takie właśnie pomysły wypalają. Kiedy wyjechałem grać do Norwegii, to odzywało się do mnie sporo chłopaków i pytali, czy pomogę im odświeżyć kariery. Niektórzy chcieli odbić się po kontuzjach, inni wracali do futbolu po przerwie, jeszcze inni potrzebowali zmiany, chcieli wyjechać z Polski. Udało mi się im pomóc. Teraz to samo robię na Islandii. Mam firmę, ale oczywiście nie jestem agentem piłkarskim, bo sam gram w piłkę. Mam ludzi, którzy dla mnie pracują. Na razie dbamy o niewielką grupę zawodników. Także dwóch piłkarzy z Ukrainy, którzy wcześniej grali w naszym kraju - opowiada piłkarz KFK Kopavogur.

Treningi nawet w niższych ligach odbywają się niemal codziennie poza weekendami. Oczywiście wszystko to po pracy. Jednak z piłki także są pieniądze. W Reynirze piłkarze dostają premie za mecz, różne bonusy. Z kolei klub RB Keflavik to nowy projekt o dużych aspiracjach. Tam na razie gotówki piłkarze za grę nie dostaję, ale klub ułatwia im inne życiowe sprawy. Zniżka na zakup auta czy domu, pomoc w wynajęciu mieszkania. To wszystko zwiększa komfort i pozwala mieć więcej przyjemności z grania w piłkę.

Oczywiście nie wszyscy Polacy na Islandii czują się idealnie. Emigracja potrafi być męcząca z wielu względów. Jeden z zawodników grających tutaj wrócił do Polski, bo jego partnerce nie podobała się Islandia - przyznaje Kotus. 

Większość jednak czerpie satysfakcję z futbolu. Polacy powoli adaptują się w islandzkiej piłce. Grający w 1. lidze Robert Bąkała prowadzi na miejscu nawet swoją akademię dla bramkarzy. Być może za jakiś czas któryś z naszych piłkarzy wywalczy mistrzostwo.