Jest polskie śledztwo ws. zbrodni w austriackim Alkoven

W grudniu 2009 r. IPN umorzył śledztwo w sprawie zamordowania w latach 1940-1944 w zamku Hartheim w Alkoven pod Linzem ponad tysiąca Polaków. Ustalono wtedy dane 1143 obywateli polskich, którzy stracili życie w komorze gazowej. Odnaleziona niedawno lista może pomóc w ustaleniu kolejnych pokrzywdzonych.

Prokurator Marek Rabiega z Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Szczecinie prowadzący śledztwo powiedział, że w archiwum szczecińskiego IPN odnalazł "bardzo cenną" i nieznaną wcześniej listę osób zamordowanych w Hartheim; nie tylko obywateli polskich, ale także innych narodowości. Na liście jest 458 polsko brzmiących nazwisk i ponad tysiąc innych - dodał. Jak podkreślił Rabiega, lista pokazuje również, że w Hartheim mordowano do ostatniej chwili przed zajęciem zamku przez Amerykanów. Wcześniej znane dokumenty świadczyły, że zabijano tam do początku grudnia 1944 r. Wtedy na rozkaz z Berlina rozpoczęto zacieranie śladów zbrodni. Tymczasem okazuje się, że zbrodnicze działania trwały nadal, mimo formalnego ich zakończenia - powiedział Rabiega.

Wiemy, że ostatni komendant w Hartheim Rudolf Lonauer zniszczył całą dokumentację ośrodka przed zajęciem tego terenu przez armię amerykańską. Wobec braku dokumentacji to była przez długi czas efemeryda, o której było wiadomo wyłącznie na podstawie przekazów ustnych. Wciąż stopniowo pojawiają się nowe informacje rzucające światło na skalę zbrodni tam popełnionych. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że w naszych archiwach taka lista jest - dodaje prokurator.

Nie wiadomo, kto sporządził listę. Rabiega uważa, że prawdopodobnie zrobiła ją administracja obozowa w Mauthausen-Gusen, skąd trafiali do Hartheim więźniowie. Są na niej nazwiska i daty, które mogą oznaczać, kiedy poszczególne osoby wyjechały z obozu. Początkowe wpisy były dokonywane na maszynie do pisania i zawierają datę urodzenia, później pojawia się pismo odręczne - te wpisy zawierają imię i nazwisko, czasem narodowość i w zdecydowanej większości numer obozowy.

Lista mogła trafić w drugiej połowie lat 40. do działającej wtedy Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. Wiadomo, że armia amerykańska prowadziła śledztwo w sprawie tego ośrodka. Być może dokument został przekazany polskiej misji wojskowej ścigającej niemieckich zbrodniarzy wojennych, potem znalazł się w archiwum Komisji, a stamtąd trafił do IPN - powiedział Rabiega. 

Ośrodek w Hartheim był jednym z pierwszych tego typu w III Rzeszy. Trafiały tam osoby chore umysłowo czy z fizycznymi defektami. Wyglądało to jednak tak, że tzw. akcję eutanazyjną poszerzono o morderstwa osób niezdolnych do pracy. I to zarówno tych z obozów koncentracyjnych, jak i robotników przymusowych. Po przywiezieniu ich do ośrodka byli zagazowywani - tłumaczy śledczy z IPN.
 
Program zabijania osób niepełnosprawnych - na początku samych Niemców - był pierwszym masowym mordem dokonanym przez III Rzeszę w sposób, jaki później wykorzystano w masowym zabijaniu Żydów. Pierwsze nazistowskie komory gazowe, gdzie używano tlenku węgla, wprowadzono do użytku właśnie w ramach programu "eutanazji", nazywanego Akcją T4. Wtedy także narodził się pomysł maskowania komór jako łaźni i palenia zwłok. W III Rzeszy było w sumie sześć ośrodków "eutanazji", gdzie uśmiercono łącznie 70 tys. osób.

W "zamku śmierci" Hartheim w czasach III Rzeszy zginęło około 30 tys. ludzi. Inspektorem "ośrodków eutanazji" i ośrodka w Hartheim był komendant SS Wirth, który potem był komendantem niemieckich obozów zagłady w Bełżcu, Treblince i Sobiborze (w 1944 r. został zabity przez jugosłowiańskich partyzantów pod Triestem).

 W Hartheim pełnił służbę także Franz Stangl, który był m.in. komendantem Sobiboru i Treblinki, po wojnie zbiegł do Ameryki Płd. Odnaleziony przez słynnego "łowcę nazistów" Szymona Wiesenthala, został aresztowany w 1967 r. w Brazylii i wydany Niemcom. Sąd w Duesseldorfie skazał go w 1970 r. na dożywocie; zmarł na zawał w 1971 r.

RMF 24