Jan Mikruta i Przemysław Marzec: Jak wyglądał ten pierwszy dzień twojej wojny?
Bartosz Bocheński: W pierwszym dniu wojny nie wiedzieliśmy co się stanie, jaki będzie Irak, tamtejsi żołnierze, jaki będą mieli kontakt z nami, czy będzie ciężki czy nie.
Jan Mikruta i Przemysław Marzec: Wasi dowódcy mówili wam, że będziecie witani kwiatami?
Bartosz Bocheński: Nie mówili, że będziemy witani kwiatami, nikt nie wiedział jak będzie, czy cywile będą dla nas kolegami czy nie. Na pierwszej akcji, na której byliśmy wojsko strzelało, mieli czołgi a myśmy akcję zrobili w ciągu dwóch godzin.
Jan Mikruta i Przemysław Marzec: A potem jakieś ciężkie walki na drodze do Bagdadu?
Bartosz Bocheński: Na drodze do Bagdadu czekała nas zasadzka. Było dużo strzelania, ale też dobra organizacja z naszej strony. Mamy dużo czołgów, mamy dużo piechoty morskiej. To była jedna z naszych większych walk.
Jan Mikruta i Przemysław Marzec: Jaki był najcięższy moment w czasie tej wojny?
Bartosz Bocheński: Do tego czasu najciężej jest kiedy nie wiadomo skąd oni wyjdą, skąd będą strzelać. Oni nie walczą grupą, tylko się chowają w małych grupach – czterech do siedmiu i mogą strzelać z okien i domów.
Jan Mikruta i Przemysław Marzec: Spodziewaliście się albo baliście się ataku chemicznego podczas tej drogi do Bagdadu?
Bartosz Bocheński: Baliśmy się tego. Każdy był ubrany w kombinezon przeciw broni nuklearnej czy biologicznej. Dwa dni temu ściągnęliśmy te mundury.
Jan Mikruta i Przemysław Marzec: Wjechaliście do Bagdadu jako jedni z pierwszych. Jak wyglądał ten wjazd do Bagdadu? Jak was witano? Czy były walki?
Bartosz Bocheński: Ludzie witali nas z uśmiechem, kobiety z dziećmi płakały, machały nam i ja sam się cieszyłem, że teraz może faktycznie zmieni się tutaj. Nie będzie morderstw. Wierzę w to o co walczę tutaj.
Jan Mikruta i Przemysław Marzec: Jaki opór stawiała iracka armia?
Bartosz Bocheński: Nie powiedziałbym, że siła irackiej armii jest duża. Nie mają dobrej taktyki. Nie było bardzo źle. Martwię się tylko, żeby nie wyskoczyli z jakiegoś okna i nie zaczęli strzelać. Są jak cienie.
Jan Mikruta i Przemysław Marzec: Długo zostaniesz w Bagdadzie? Jakie masz rozkazy?
Bartosz Bocheński: Z tego co wiem to w Bagdadzie będziemy przez następne dwa tygodnie. Będziemy wysyłać patrole żołnierzy, które będą chodzić po budynkach a po tych dwóch tygodniach przyjdą tutaj może Anglicy.
Jan Mikruta i Przemysław Marzec: Dużo jest w tej chwili wojska amerykańskiego wokół Bagdadu?
Bartosz Bocheński: Wojska jest dość dużo i dalej nadjeżdżają.
Jan Mikruta i Przemysław Marzec: Co wiedziałeś o Iraku zanim rozpoczęła się wojna.
Bartosz Bocheński: Ja myślałem o wszystkich ludziach, że to terroryści z tego co widziałem w dziennikach. Teraz dla mnie perspektywa się zmieniła. Ci ludzie naprawdę potrzebują pomocy i tutaj wszystko się może zmienić na dobre.
Jan Mikruta i Przemysław Marzec: Było parę zamachów samobójczych. Tego też pewnie baliście się. Czy dalej żołnierze są bardzo nerwowi, kiedy ktoś do nich się zbliża?
Bartosz Bocheński: Do tego czasu jak najeżdża samochód na czołg to strzelamy w ziemię, żeby stanął. Jak będzie jechał dalej to będziemy strzelać w samochód. Takie są rozkazy, dlatego że było kilka samochodów z bombami.
Jan Mikruta i Przemysław Marzec: Czy kiedy poruszaliście się przez Irak wasza kolumna czołgów, wasz oddział miał tłumacza na język arabski, czy mogliście się kontaktować się z Irakijczykami?
Bartosz Bocheński: Przed wyjazdem rozdzielili nam książki, które miały słowa przetłumaczone z angielskiego na język używany w Iraku. Mamy też tłumaczy, którzy jeżdżą z nami samochodem.
Foto RMF Bagdad
