Most Poniatowskiego został wysadzony w powietrze przez Niemców w 1944 roku. Po odbudowie oddano go do użytku 22 lipca 1946. W obecnej wersji przeprawy nie ma ozdobnej balustrady i kamiennych ławek, które przez długi czas były zatopione w Wiśle. W końcu zostały odnalezione w ubiegłym roku, gdy poziom rzeki w Warszawie był rekordowo niski.
W "Przewodniku po Warszawie" z 1925 roku Władysław Majcher pisał o Moście Poniatowskiego: Jest to najpiękniejszy i najdłuższy z mostów warszawskich, którego budowa prowadzona znacznym kosztem trwała 10 lat (1904-1913), a który zbudowano wyłącznie z żelaza i betonu. Kierownikiem budowy był inżynier Marczewski. Części architektoniczne zbudowane w stylu polskiego renesansu projektował Stefan Szyller. Wiadukt prowadzący na most wzniesiony ponad domy Powiśla ma 700 metrów długości. Rosjanie cofając się z Warszawy w 1915 wysadzili środkowe przęsła mostu w powietrze, a prowizorycznie odbudowaną część drewnianą za okupacji niemieckiej, spaliły polskie organizacje wojskowe w roku 1917, a dotychczas most jeszcze odbudowywa się. Utrudnia to dostęp do pięknego Parku Skaryszewskiego po drugiej stronie.
Most początkowo nosił imię cara Mikołaja II i zwany był potocznie "Mikołajewskim" albo "trzecim mostem". Od 1917 roku nosi imię księcia Józefa Poniatowskiego.
Mostem Poniatowskiego można dojechać, na przykład, z Muzeum Narodowego przed Stadion Narodowy. Przy praskiej stronie Mostu Poniatowskiego znajduje się plaża Poniatówka.
ZOBACZ, JAK DZIŚ WYGLĄDA MOST PONIATOWSKIEGO
APA
