Kurnik: Nie zlecałem zabójstwa gen. Papały

Roman Osica: Były szef kadr SB, wielka postać o wielkich wpływach w Komendzie Głównej Policji w latach 90., później w MSWiA – czy to prawda?

Roman Kurnik: Oświadczam jednoznacznie - nigdy nie byłem szefem kadr SB; nigdy nie byłem generałem SB.

Roman Osica: To skąd się to wzięło?

Roman Kurnik: Nie wiem. Próbowano w mediach wykreować moją postać jako tę, która szkodzi przełomowi w budowie nowej rzeczywistości w kraju.

Roman Osica: Jest jeszcze jedna rzecz, którą w zasadzie media już przesądziły, czyli to, że miał pan dużo wspólnego z zabójstwem generała Papały. Czy miał pan coś wspólnego z tym zabójstwem?

Roman Kurnik: Ja już oświadczyłem oficjalnie, iż byłem jego przyjacielem, przyjacielem rodziny Marka. Nie mieści mi się to w głowie, że można takie insynuacje w mediach głosić.

Roman Osica: Jak pan poznał Marka Papałę?

Roman Kurnik: Marka Papałę poznałem dopiero gdzieś około 1991, 1992 r., kiedy był już w Komendzie Głównej, kiedy piastował równorzędne z moim stanowisko. On wówczas był zastępcą dyrektora biura ruchu drogowego. Natomiast ja byłem zastępcą biura kadr i szkolenia. Z racji jego nominacji na stanowisko zastępcy dyrektora poznaliśmy się.

Roman Osica: I tak się panu spodobał, że stwierdził pan, że byłby dobrym komendantem?

Roman Kurnik: Tak. Była to bardzo ciekawa postać – niezwykle ambitny i utalentowany policjant.

Roman Osica: Czy to prawda, że to pan kierował jego karierą? Wszyscy mówią, że to właśnie pan był motorem kariery Papały.

Roman Kurnik: Kolejna bzdura. Moja pozycja była inna, niż się głosi w mediach. Ja byłem w pionie kadrowym zatrudniony. Pion kadrowy nie zajmuje się mianowaniem ludzi na określone stanowiska.

Roman Osica: Oczywiście, ale oczywiście mówimy tutaj o pana szerokich wpływach – w tym kontekście.

Roman Kurnik: Panie redaktorze – to nie tak. Marek naprawdę swoim doświadczeniem, swoją wiedzą, wykształceniem był w stanie sam zawalczyć o każde stanowisko w policji.

Roman Osica: Komu mogło zależeć w takim razie na zabiciu tak zdolnego, utalentowanego, dobrego człowieka?

Roman Kurnik: Sam chciałbym to ustalić. Myśmy z Markiem uczestniczyli w wielu spotkaniach. Nikt nigdy nas nie uprzedzał, iż są to spotkania negatywne, spotkania niepożądane. Staraliśmy się funkcjonować w tym czasie na „salonach”, aby promować tę policję, starać się zjednywać sympatię i pomoc różnych ludzi.

Roman Osica: W takim razie co pan powie na wersję, która pojawia się ostatnio w mediach, że powodem śmierci generała Papały był spisek funkcjonariuszy Służb Bezpieczeństwa przed i po 1990 r.? Jest pan wymieniany wśród tej pajęczyny.

Roman Kurnik: To kolejna bzdura. Jak panu mówiłem, mój dorobek zawodowy to jest praca w pionie kadrowym całe życie. Ja byłem zwykłym urzędnikiem. Ja nie miałem wglądu w żadne dokumenty operacyjno-śledcze, nie miałem kontaktów z jednostkami operacyjnymi, więc moja wiedza na temat…

Roman Osica: Ale był spisek czy nie, pana zdaniem?

Roman Kurnik: Ja nie potrafię powiedzieć. Moja wiedza jest zbyt uboga. Ja byłem zwykłym urzędasem zarówno w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, jak i w Komendzie Głównej Policji.

Roman Osica: Pojawia się pan jako jeden z pierwszych, o ile nie pierwszy, na miejscu zbrodni – na miejscu zabójstwa generała Papały. Jak się pan tam znalazł?

Roman Kurnik: Media różnie komentują tę sytuację. To - oświadczam po raz kolejny - iż jedną z pierwszych osób, która została powiadomiona przez Małgosię – żonę Marka, o zabójstwie byłem ja. Małgosia zadzwoniła na mój telefon domowy, poinformowała, iż stała się tragedia. Wówczas wspólnie ze swoją żoną pojechaliśmy na miejsce zabójstwa. Byliśmy jednymi z pierwszych – nie pierwszymi.

Roman Osica: Widział pan coś podejrzanego na miejscu zbrodni?

Roman Kurnik: To był szok i dla mnie, i dla najbliższych, także nie analizowałem, do dzisiaj nie jestem w stanie pojąć, co się stało, dlaczego. Nie było takich sytuacji, które by naprowadzały mnie na jakikolwiek trop.

Roman Osica: Porozmawiajmy więc o Edwardzie Mazurze. Jak go pan poznał i kiedy?

Roman Kurnik: Pana Edwarda Mazura poznałem w połowie lat 90. Była to postać bardzo sympatyczna, ciekawa towarzysko. Bywał na różnych imprezach, rautach, gdzie bywali – można powiedzieć dzisiaj – wszyscy.

Roman Osica: Kto go w zasadzie wprowadził do tego środowiska?

Roman Kurnik: Trudno mi powiedzieć. Gdy ja go poznałem, on już był znaną osobą w Warszawie. Z tego, co wiem, to on i w latach 80. i 90. bywał w Polsce. Ja go gdzieś dopiero w 1995 r. poznałem, czyli on mi bardziej pomógł w rozwijaniu znajomości niż ja jemu. Prawdą jest, że mogłem go poznać z niektórymi policjantami, ale to wynikało raczej z przypadków, a nie z świadomego i celowego działania, aby go wprowadzić na pokoje policyjne.

Roman Osica: No właśnie. Mówi się o tych słynnych imieninach w 2002 r. Kilku wysokich funkcjonariuszy robi imieniny. Pojawia się na nich m.in. minister Krzysztof Janik, jest na nich także Edward Mazur. Wszyscy twierdzą do tej pory, że to właśnie pan przyprowadził Mazura na te imieniny. Czy tak było?

Roman Kurnik: Jest to taka troszkę nadinterpretacja tych naszych imienin. Ja robiłem imieniny od kilku lat wspólnie z kolegami. Były to wspólne imieniny – bardziej takie spotkanie towarzyskie.

Roman Osica: Pan zaprosił Mazura?

Roman Kurnik: Wszyscy zaprosiliśmy – organizatorzy. Ja go spotkałem w lutym, w związku z tym przypomniałem mu o tej uroczystości. Taki był zwyczaj i corocznie – jak był w kraju – Mazur również uczestniczył na naszych spotkaniach. Natomiast – tu pragnę oświadczyć – że nic nie wiedziałem o jego zatrzymaniu w sprawie Marka. Tu jest przypadek, o którym media znowu się rozpisują, spekulują. Nie potrafię tego wyjaśnić, dlaczego akurat przyszedł w tym dniu po uwolnieniu z aresztu.

Roman Osica: Nie dziwi to pana, że pojawia się w takim momencie?

Roman Kurnik: Dziwi, ale czy to coś znaczy? Trudno mi powiedzieć.

Roman Osica: Może chciał po prostu właśnie w ten sposób coś zademonstrować?

Roman Kurnik: Nie potrafię powiedzieć.

Roman Osica: Czy wiadomo coś panu o związkach Mazura z innymi partiami politycznymi? Ponoć Mazur był doradcą społecznym pana Pawlaka?

Roman Kurnik: Tak się przedstawiał w tamtych latach, kiedy go poznałem.

Roman Osica: I mógł sobie swobodnie chodzić po Sejmie? Tak słyszałem.

Roman Kurnik: Tak.

Roman Osica: Miał przepustkę sejmową?

Roman Kurnik: Tak.

Roman Osica: I po Kancelarii Premiera też?

Roman Kurnik: Wiem, że w Sejmie, natomiast w Kancelarii Premiera go nie widziałem, w związku z tym nie mogę tego potwierdzić.

Roman Osica: A jak to było z pana odejściem z MSWiA? Mówi się, że pan został wyrzucony przez Janika. Janik mówił o esbeckich metodach kierowania policją. Jak pan to skomentuje?

Roman Kurnik: Moje odejście stało się bardziej polityczne, w tle była afera starachowicka, z którą oczywiście nie miałem nic wspólnego, natomiast od kilku miesięcy atakowała mnie prasa z uwagi na moje uczestnictwo w radach nadzorczych. I zrozumiałem, że nie udowodnię swojej czystości, w związku z tym sam złożyłem rezygnację i odszedłem na własną prośbę.

Roman Osica: Mówi pan, że był bliskim przyjacielem Papały. Musiał w takim razie mówić panu, że coś się dzieje złego. Nigdy pan o tym nie mówił?

Roman Kurnik: Niestety, nic nie powiedział. Ubolewam z tego powodu, że nie udało mi się wydobyć od Marka wiedzy, iż jeśli prawdą jest, że czuł się zagrożony, że nie podzielił się tą informacją. W lutym, pod odejściu z Komendy Głównej troszkę ograniczyliśmy kontakty z uwagi na to, że Marek zaabsorbowany był przygotowaniami do wyjazdu, natomiast ja podjąłem pracę w nowym miejscu i w związku z tym nasze kontakty były dużo rzadsze. Ubolewam, że nie udało mi się mu pomóc w trudnych momentach, jakie prawdopodobnie miał. Przypuszczam, że w jego świadomości były jakieś sygnały o zagrożeniu.

Roman Osica: Został wydany na pana medialny wyrok, że to pan brał udział w zleceniu tego zabójstwa. Dziś pierwszy raz oficjalnie mówi pan, że jest inaczej. Kto więc w takim razie może pan te „buty szyć”?

Roman Kurnik: Nie wiem. Zastanawiam się cały czas, kto ma interes w tym, by to śledztwo ukierunkować na jakiś nonsensowny trop, który nie jest wcale poparty żadnymi faktami. Media dokonały cudownej interpretacji, iż zgodnie z wnioskiem o ekstradycję, zapisane zostało, że sygnał miał paść w MSW. To był 1998 rok, a ja już 8 lat w MSW nie pracowałem. W 1998, w kwietniu nie pracowałem już w Komendzie Głównej Policji, byłem poza resortem. Dlaczego akurat skojarzono moje nazwisko z tą sprawą? To jest niepojęte.