Andrzej Szczypiorski urodził się w 1924, w Warszawie. Prozaik i publicysta. W okresie okupacji hitlerowskiej był żołnierzem Armii Ludowej. Uczestnik powstania warszawskiego, po kapitulacji więzień obozu w Sachsenhausen.

Debiutował w 1946 roku na łamach prasy jako publicysta. Dziesięć lat później wydał swój pierwszy zbiór opowiadań - do dziś ogłosił ponad 20 tomów prozy, w tym powieści, reportaże i felietony, szkice i eseje, słuchowiska i scenariusze filmowe. W latach 1964-74 współpracował z tygodnikiem „Polityka”. Pod koniec lat 70 Szczypiorski związał się z opozycją demokratyczną; internowany w stanie wojennym, W latach 1989-1991 pełnił urząd senatora. Później zrezygnował z czynnego uprawiania polityki; stał się za to niezwykle cenionym publicystą, autorytetem moralnym i intelektualnym w Polsce lat 90. Jego teksty często gościły na łamach „Gazety Wyborczej”; regularnie publikował komentarze do aktualnych wydarzeń społeczno-politycznych w tygodniku "Wprost".

W swojej twórczości Szczypiorski zajmował się przede wszystkim dwoma zagadnieniami - problemami współczesnych stosunków polsko-niemieckich oraz konfliktami moralnymi i politycznymi ostatnich lat. Wielkie uznanie zapewniła autorowi powieść „Początek”, w której pisarz przedstawił różnorodność postaw Polaków, Żydów i Niemców w czasie okupacji hitlerowskiej. Powieść dostała wiele nagród (między innymi Austriacką Nagrodą Państwową na rzecz literatury europejskiej oraz Nagrodą im. Nelly Sachs). Literatura według Szczypiorskiego to "rodzaj misji (...) zadanie powierzone pisarzowi przez społeczeństwo". Tej definicji roli pisarskiej Szczypiorski stara się być wierny, tak uprawiając fikcję literacką, jak i prozę dokumentu osobistego (Z notatnika stanu wojennego; Londyn 1983). Po sukcesie Początku (I wyd. Paryż 1986) pojawiły się kolejne głośne książki autora: fascynująca powieść o mechanizmie politycznej prowokacji (Noc, dzień i noc; 1991), udana powieść psychologiczno-obyczajowa (Autoportret z kobietą; 1994), a także zbiory opowiadań (m.in. Amerykańska whisky). Polska krytyka literacka najwyżej ocenia paraboliczną powieść Msza za miasto Arras (1971), opartej na autentycznych wydarzeniach z XV wieku (klęska zarazy i głodu, prześladowania Żydów i heretyków). To obraz zbiorowej psychozy wyzwalającej siły fanatyzmu i nietolerancji wobec których ponoszą klęskę etyczne racje jednostki. Autor rozpoczął pisać ten utwór jesienią 1968 roku w odpowiedzi na tak zwane „wydarzenia marcowe” - antysemityzm i ataki na intelektualistów sprowokowane przez władzę komunistyczną.

Jego utwory tłumaczone były na 16 języków, w tym na takie egzotyczne jak fiński, estoński, hebrajski, norweski czy czeski.