Kuchnia lubuska to wspaniała mieszanka tradycji staropolskiej oraz kresowej, w której historia przeplata się ze współczesnością. Ten rejon zawdzięcza swój wyjątkowy zlepek kulinarny ludziom, którzy przenosząc się tu po wojnie, przywieźli swe smaki z całej Polski. Kuchnia lubuska słynie z runa leśnego, zwłaszcza grzybów. Jej markowymi produktami są miód i wino.
Schab tradycyjny słubicki - jego receptura została przywieziona przez polską ludność przesiedloną z Kresów Wschodnich na ziemie lubuskie w XIX wieku. Mięso na schab słubicki pozyskiwane jest głównie ze świń rasy Polskiej Białej Zwisłouchej od hodowców z terenów ziemi lubuskiej. Przygotowanie tej potrawy jest niezwykle pracochłonne, dlatego mieszkańcy lubuskiego przygotowują ją głównie na specjalne okazje - m.in. Boże Narodzenie czy wesela.
Kapusta kwaszona nadnotecka - tradycja jej produkcji kapusty kwaszonej we wsi Lipki Wielkie sięga lat sięga lat 60. Początkowo kapustę kwaszono tam tylko na własne potrzeby. Z biegiem lat, gdy powierzchnie upraw w tym rejonie wzrosły, zorganizowano we wsi skup warzyw, a następnie zajęto się na większą skalę produkcją kapusty kwaszonej. Odmiana kapusty białej "Kamienna głowa" używanej najczęściej do kwaszenia, uprawiana jest w tym regionie od 40 lat. Gleby potorfowe jak i mikroklimat Doliny Noteci nadają kapuście kwaszonej nadnoteckiej niepowtarzalny smak.
Strudel (strucla) - to duże, podłużne pieczywo, zawijane i nadziewane makiem, serem z cynamonem, marmoladą lub jabłkami. Na przekroju ciasto ma wygląd zbliżony do rolady. Z kolei jego zewnętrzny kształt przypomina wałek.
Paska Bukowińska (Pascha, Chleb Bukowiński) - Podobnie jak strudel jest tradycyjnym wypiekiem górali czadeckich, którzy w XIX wieku wyemigrowali na wschód Karpat do Bukowiny Rumuńskiej. W latach 1945-1946 górale czadeccy wrócili w ojczyste strony i osiedlili się w zwartych grupach na Ziemiach Odzyskanych. Kontynuują oni tradycje regionalne i folklor swoich ojców, dziadów i pradziadów. Paska jako chleb weselny służący do błogosławieństwa pary młodej znajduje się na zdjęciach rodzinnych sprzed ponad 50 lat.
Lubuskie wino gronowe - Ziemie obecnego województwa lubuskiego od kilkuset lat słynęły z upraw winorośli, a o stolicy winiarstwa w Zielonej Górze mówiły kroniki już w 1314 r., choć z badań archeologicznych wiadomo, że tradycje winiarskie Zielonej Góry i okolic sięgają XII w. Wielowiekowa tradycja uprawy winorośli zrodziła różne obyczaje, m.in. obyczaj winobrania. Wiązał się on ze zbiorem w winnicach, czemu towarzyszyła huczna zabawa. Na ratuszowej wieży wieszano wieniec, który był sygnałem rozpoczęcia święta, biły również kościelne dzwony. Wszyscy udawali się do winnic i zbierali kiście winogron, aby zdążyć przed deszczami i nagłymi przymrozkami, które często nawiedzały Zieloną Górę. Obecnie Zielona Góra nadal kojarzona jest ze świętem winobrania, mimo że długo nie było w okolicach dużych, towarowych winnic. Od kilku lat zaczęły jednak się odradzać. Winiarze strzegą swoich przepisów, ale...
Farszówki jenińskie - pierożki z soczewicą. Przepis z rodzinnego Podlasia do Jenina pod Gorzowem Wlkp. przywiozła i "doprawiła" Pani Regina Zagrywyj. Teraz ten przepis opanował cały Jenin, a za sprawa pań z tej miejscowości znany jest już nie tylko w Lubuskiem, ale nawet i zagranicą.
Reneta landsberska - Landsberg to niemiecka nazwa Gorzowa Wlkp. Za niemieckich czasów miasta rozkwitła uprawa jabłoni, której nazwa została do dziś. Jej owoce są najlepsze do szarlotki.
Gołąbki na liściach winogronowych - Gołąbki pojawiły się wraz z odradzaniem się winiarstwa i weszły na stoły głównie południowej części Lubuskiego. Można je przygotowywać zarówno ze świeżych, jak i ukiszonych liści winogronowych.
Zupa niebecz z kapustą - potrawa typowa dla Regionu Kozła, czyli pogranicza południowego Lubuskiego i Wielkopolski. Zupa zabielana z widocznymi małymi oczkami tłuszczu, kawałkami ziemniaków, włoszczyzny i mięsa oraz listkami pietruszki.
Lubuska kaczka faszerowana - kolejna potrawa, o której sławę smaku dbają gospodynie z Jenina.