Rzutem na taśmę tuż przed wygaśnięciem ostatecznego terminu doszło do porozumienia między liderami Kongresu i Białym Domem w sprawie podniesienia limitu długu rządu USA.
Porozumienie zakłada podniesienie limitu w pierwszym kroku o 900 mld USD w zamian za 917 mld USD oszczędności rozłożonych na 10 lat, a następnie podniesienie limitu o kolejne 1,2 bln USD do końca roku w zamian za oszczędności rzędu 1,5 bln USD. Równocześnie zdecydowano powołana zostanie komisja senacka, której zadaniem będzie przygotowanie do końca roku programu dalszego zacieśnienia polityki budżetowej. W przypadku gdyby komisji nie udało się osiągnąć porozumienia do 23 listopada, prezydent będzie miał prawo samodzielnie podnieść limit zadłużenia.
Drugi kwartał br. przyniósł wzrost amerykańskiego PKB jedynie o 1,3 procent, wobec oczekiwań na poziomie 1,8 procent. Równocześnie doszło do rewizji rocznego tempa wzrostu za pierwszy kwartał do poziomu 0,4 procent z podanego wcześniej 1,9 procent. Dane te wskazują na gorszą sytuacje amerykańskiej gospodarki w pierwszej połowie tego roku niż wcześniej przypuszczano. Rewizja danych za pierwszy kwartał była skutkiem zmiany wkładu zapasów i eksportu netto. Prawdopodobne zacieśnienie fiskalne może skutkować dalszym spowolnieniem wzrostu gospodarczego w najbliższych kwartałach. Amerykański przemysł hamuje, co obrazują wskazania indesu ISM dla sektora przemysłowego.
W ramach pakietu pomocowego dla Grecji państwa strefy euro oraz MFW zapewnią środki w wysokości 109mld EUR niezbędne na sfinansowanie potrzeb pożyczkowych kraju do 2014 r. Udział sektora prywatnego będzie wynosił ok. 37 mld EUR do 2014 r. a do 2019 r. szacowany jest na poziomie ok. 106 mld EUR. Prywatnym wierzycielom zostanie zaproponowana wymiana obecnych obligacji skarbowych Grecji na cztery nowe rodzaje instrumentów oraz program wykupu długu przez rząd Grecji. Nowe obligacje proponowane w programie będą różniły się pod względem terminu zapadalności (15-30 lat), wysokości kuponu i wartości względem istniejących zobowiązań. Jednocześnie zadecydowano o rozpoczęciu przygotowania programu skierowanego na pobudzenie gospodarki Grecji w celu przywrócenia jej na ścieżkę wzrostu.
Fundamentalny wpływ na notowania eurodolara w dalszym ciągu miał kryzys zadłużenia na peryferiach Eurolandu i polityczny klincz w USA dotyczący podniesienia limitu zadłużenia, który miał swój finał w przyjęciu programu oszczędnościowego, który w oczach agencji S&P nie jest wystarczająco odważny. W konsekwencji zdecydowano o bezprecedensowym obniżeniu ratingu USA z AAA do AA+. W drugiej połowie lipca korelacja dla okresu 30 dni między kursem EUR/USD a indeksem S&P 500 osiągnęła bardzo wysoki poziom 0,79, ale na przestrzeni ostatnich tygodni uległa osłabieniu do poziomu 0,65. Pod koniec lipca do rekordowego poziomu nasiliła się ujemna korelacja z indeksem VIX obliczanym w oparciu o opcje na indeks S&P 500 i określanym mianem "indeksu strachu." Kurs EUR/USD poruszał się miedzy poziomami 1,4050 a 1,4550, dopiero trwałe przebicie któregoś z nich wyznaczyłoby dalszy kierunek notowań. Eurodolar spadał w połowie lipca pod 100 - sesyjną średnią ruchomą, którą wielokrotnie testowano, jednak kurs nie był w stanie ponad nią trwale zagościć. Fed w komunikacie z 9 sierpnia deklaruje utrzymanie stóp procentowych na rekordowo niskim poziomie 0-0,25 proc. przez co najmniej dwa lata, jak również przyznaje, że zapowiadane wcześniej zdecydowane ożywienie, które miało nastąpić w drugiej połowie roku jest wątpliwe. Przyznano także, że kondycja gospodarki nie jak to określano w poprzednich wcześniej "nieco" odbiega od założeń, ale jej stan "istotnie" różni się od prognoz. Taki stan rzeczy zwiększa prawdopodobieństwo uruchomienia w kolejnych miesiącach kolejnej rundy ilościowego luzowania polityki monetarnej. Dlatego też bardzo baczna uwagę należy zwrócić na kolejne odczyty danych makroekonomicznych, tradycyjnie już z danymi z rynku pracy na czele. Warto zauważyć, że przeciwko ostatniej decyzji głosowało trzech członków FOMC o jastrzębich poglądach: Charles Plosser, Richard Fischer i Narayana Kocherlakota - była to największa niezgoda w łonie Komitetu od blisko dwóch dekad.
Miniony miesiąc cechował się historycznie silną aprecjacją szwajcarskiej walty. Frank umacniał się zarówno w stosunku do euro jak i dolara co było wynikiem rosnącej falami awersji do ryzyka. Niepewności płynęły z Europy gdzie najpierw przeciągały się w czasie negocjacje w sprawie kolejnego pakietu pomocowego dla Grecji a potem obawy zaczęły wzbudzać pozostałe kraje z grupy PIIGS. W ostatnich dniach wydarzenia w strefie euro determinowały sygnały o skupie włoskich i hiszpańskich obligacji przez Europejski Bank Centralny. W efekcie spadała rentowności obligacji tych dwóch krajów, a ich skup ma na celu zatrzymanie rozprzestrzenianie się kryzysu fiskalnego w Europie. Jednak w dłuższym terminie skup obligacji może nie dać pożądanego efektu. Natomiast zakup obligacji Grecji, Irlandii i Portugalii pomiędzy majem 2010 a marcem 2011 za sumę 78 miliardów euro ostatecznie nie przyniósł uzdrowienia w strefie euro.
Doprowadziło to do umocnienia się franka w stosunku do euro o blisko 18 proc. w przeciągu ostatnich 30 dni. Kapitał masowo odpływał do Szwajcarii gdyż waluta tego kraju jest uważana za stabilną i stanowiąca bezpieczną przystań wobec rosnących niepewności co do losu strefy euro.
Niemniejszych powodów do niepokoju dostarczyły Stany Zjednoczone. Obniżenie ratingu amerykańskiego długu przez agencję Standards and Poors z poziomu AAA do AA+ spowodował lawinę wyprzedaży na giełdach i spadek zaufania do dolara. Inwestorzy ponownie kupowali franka, co doprowadziło kurs USD/CHF do rekordowo niskiego poziomu 0,7070.
Szwajcaria nie pozostała obojętna wobec rekordowej aprecjacji swojej waluty. Szwajcarski Bank Narodowy w minionych dwóch tygodniach przeprowadził dwie interwencje mające na celu ograniczenie wahań kursu poprzez pogłębienie rynku. Przed tygodniem SNB zawęził przedział wahań dla 3-miesięcznej stopy LIBOR do 0,0-0,25% z wcześniejszego poziomu 0,0-0,75%, i zadeklarował utrzymanie stopy w dłuższym terminie. Natomiast dzisiaj zwiększył wartość depozytów banków trzymanych w banku centralnym z 80 mld CHF do 120 mld CHF. W celu zwiększenia płynności franka zapowiedziano także przeprowadzenie transakcji swap. Działania Szwajcarskiego Banku Narodowego wydają się nie mieć długoterminowego wpływu na rynek. Choć wywołują one odreagowania na rynku franka to jednak nie przestaje się on umacniać. W kolejnych tygodniach szwajcarska waluta nadal będzie się umacniać jeżeli międzynarodowy konsensus nie ulegnie zmianie a obawy o powrót do recesji nie zniknął.
Sporządził:
Krzysztof Wołowicz
Przemysław Gerschmann
Departament Analiz
