Grecki bajkopisarz Ezop miał rację: powolny żółw faktycznie może wyprzedzić szybkiego zająca, szczególnie, jeśli weźmie się pod uwagę całe jego życie. Analiza przeprowadzona przez badacza z Duke University pokazała, że z pozoru najszybsze zwierzęta okazują się w praktyce, w skali całego swojego życia... najwolniejsze. Prawidłowość ta dotyczy przy tym także niektórych maszyn, choćby samolotów. Pisze o tym w najnowszym numerze czasopismo "Scientific Reports".
Bajka o żółwiu i zającu to nie jest historia wyścigu, ale metafora życia - mówi prof. Adrian Bejan z DU. Widzimy w niej dwa dramatycznie odmienne style życia, jeden, w którym zwierzę systematycznie się odżywia i śpi oraz drugi, w którym krótkie okresy intensywnej aktywności przeplatane są długim odpoczynkiem. Oba rytmy życia można odnieść do tego, o czym myślał Ezop.
W dobrze znanej bajce powolny, ale konsekwentny żółw wygrywa wyścig z szybkim, ale łatwo dokoncentrujacym się zającem. Zdaniem prof. Bejana, nie powinno nas to zaskakiwać. Jego analizy prędkości zwierząt żyjących na lądzie w wodzie i w powietrzu pokazują, że te, które na pierwszy rzut oka uznajemy za najszybsze, prowadzą tryb życia, który sprawia, że ich średnia prędkość liczona przez całe życie jest w rzeczywistości dużo mniejsza.
Co ciekawe, podobna prawidłowość widoczna jest także w przemyśle lotniczym. Najszybsze samoloty wojskowe biją co prawda rekordy prędkości maksymalnej, ale latają tak szybko przez krótki czas i względnie rzadko. Krótki czas lotu i relatywnie długi czas obsługi sprawia, że w skali całego czasu eksploatacji, średnia prędkość myśliwców okazuje się niższa od maszyn pasażerskich czy transportowych.
(m)
