"Damy i huzary". Pierwsza premiera w odnowionym teatrze Jaracza

Kostium epoki tylko pozornie będzie odsyłać widzów do dylematów szlacheckiego świata. Fredrę można przeczytać jako autora na wskroś współczesnego, a jego twórczość niekoniecznie musi oznaczać "twórczość z brodą".

Swoje intencje i realizacyjne tropy Julia Wernio tłumaczy w ten sposób:

Jestem kobietą żyjącą w XXI wieku - epoce walczącego feminizmu, parytetów i równouprawnienia "w domu i w zagrodzie". Kobiety zawłaszczają sobie coraz większe obszary tzw. "męskich zawodów". Patrzę, jak tlą się jeszcze niewielkie ogniska męskiego patriarchatu i myślę sobie, że już niedługo świat zmieni się bezpowrotnie. Zmieni się? A przecież, kiedy jest mi źle i smutno, marzy mi się rycerz i to koniecznie na białym koniu, który mnie uratuje! Płaczę na filmach i bez powodu, a na fachowców różnych branż często stosuję niezawodną metodę na bezradną blondynkę, którą może uratować tylko on, mądry i silny mężczyzna. Próbuję walczyć z banałem mojej kobiecości i ze światem komicznego macho w męskim wydaniu.

Próbuję po to, aby raz na jakiś czas poddać mu się z przyjemnością (ciastko z bitą śmietaną, przyjaciółki, fryzjer, nowa sukienka może i buty?). I jak tu się z tego nie śmiać, jak tu się nie śmiać z siebie? Tej radości brakuje mi w zwariowanym, ponurym świecie problemów istotnych. Tę chwilę wytchnienia dają mi cudowne "Damy i huzary" Aleksandra Fredry. Śmieję się z biednych huzarów, którzy przeżywają najazd kobiecego świata, a ten wywraca wszystko do góry nogami. I wywróciłby do końca, gdyby nie prosta rzecz - miłość młodych ludzi, naiwna, prosta i na przekór toczącym się damsko-męskim potyczkom. Wszystko kończy się dobrze, a ja czuję się oczyszczona śmiechem z samej siebie i moich "kobiecych" słabości. Pozbywam się tej pewności, że mnie to w żaden sposób nie dotyczy.